Emanuel Bluszcz – przedwojenny burmistrz Wodzisławia

Urodził 14 września 1882 r. w Solarni koło Rybnika, w rodzinie Jana i Marii z domu Łamża. Po ukończeniu szkoły powszechnej, w młodym wieku wyemigrował za chlebem do Zagłębia Ruhry, gdzie pracował w kopalni w Bottropie. Tam uczęszczał też do polskiej szkoły i organizował kółka samokształceniowe dla polskich dzieci i młodzieży. Przygotowywał też przedstawienia teatralne w amatorskim klubie przy polskiej parafii. W czasie I wojny światowej wstąpił do niemieckiego wojska, gdzie dostał się w 1917 r. do rosyjskiej niewoli. Po powrocie poślubił Marię Wieczorek. Ze związku tego przyszło na świat sześcioro dzieci. Rodzina Emanuela Bluszcza wróciła na Śląsk w 1919 r. do rodzinnej Solarni. Następnie zamieszkali w Rybniku, gdzie Emanuel podjął pracę jako urzędnik w ubezpieczalni społecznej. W latach 1919-1921 aktywnie uczestniczył w powstaniach śląskich oraz w akcji plebiscytowej w sztabie Grupy Południe. W 1925 r. Bluszcz zgłosił swą kandydaturę w wyborach na burmistrza Wodzisławia Śląskiego. Dzięki poparciu reemigrantów z Westfalii oraz Wojciecha Korfantego został burmistrzem miasta i zamieszkał wraz z rodziną w wodzisławskim pałacu. Za jego rządów doszło do rozwoju miasta, wiele inwestycji zostało zrealizowanych (nowa szkoła ludowa, czyli obecne Liceum 14 płk Powstańców Śląskich, budowa wodociągów i kanalizacji). Emanuel Bluszcz urząd burmistrza pełnił do 1939 r., a następnie 1 września, spodziewając się represji ze strony hitlerowców, opuścił miasto wraz z kierowcą Brunonem Szulikiem i sekretarzem Bonifacym Szczotokiem, wywożąc cenne dokumenty i skarbiec miejski. W okresie okupacji ukrywał się w Krakowie pod zmienionym nazwiskiem. Emanuel Bluszcz po II wojnie światowej powrócił do Wodzisławia. Zmęczony wojną, ciągłym ukrywaniem się oraz chorobą nie włączył się już aktywnie do życia publicznego. Zamieszkał przy wodzisławskim Rynku. Zmarł w Wodzisławiu 5 lutego 1961 r. Sławomir Kulpa