Małżeństwo od 70 lat „Nie ma gotowej recepty na udany związek”

RYDUŁTOWY Kamienne gody to wyjątkowa uroczystość, ukazująca siłę uczucia, które połączyło niegdyś małżonków i pozwoliło im wspólnie przez siedem dekad kroczyć przez życie, pokonując trudności i troski dnia codziennego, ale też cieszyć się radościami, które napotykali na swej drodze.

To nie była miłość od pierwszego wejrzenia

Krystyna i Alojzy Barnabasowie pochodzą z Rydułtów. Tu się urodzili, założyli rodzinę i działali na rzecz lokalnej społeczności. Początkowo znali się tylko z widzenia. - Alojzy pracował z firmie budowlanej mojego ojca. Widywaliśmy się przelotnie, ale to nie była bliższa znajomość - wspomina Krystyna Barnabas. Później wybuchła wojna. W 1942 r. Alojzy Barnabas został wcielony do Wehrmachtu. Następnie trafił do polskich wojsk Andersa. Do kraju wrócił w 1947 r.

Piękny gest

– Wtedy Alojzy zapukał do naszych drzwi i zapytał, czy może w czymś pomóc. Dla nas, czyli dla mnie i mojej mamy, był to niespodziewanie miły gest. Byłyśmy wówczas po traumie, po tragedii rodzinnej. Mego ojca w maju 1945 r. aresztował Urząd Bezpieczeństwa, a w sierpniu otrzymałyśmy zawiadomienie o zgonie ojca. Było ciężko, ale Alojzy zainteresował się naszym losem - wspomina pani Krystyna.

Pan Alojzy był chętny do pomocy. Przynosił węgiel z piwnicy, naprawiał cieknący kran. A z biegiem czasu dawał coraz więcej oznak swej sympatii. A to przynosił gruszki z rodzinnego ogrodu, a to delikatne, ukradzione w parku różyczki. - I z czasem nasunęło się pytanie: „Czy to jest przyjaźń? Czy to jest kochanie?”. Urzekła mnie dobroć mojego przyszłego męża, jego charakter. Był miły i pomocny - komplementuje męża pani Krystyna.

Skromny początek

Coraz mocniejsze uczucie sprawiło, że w 1948 r. zawarli w Rydułtowach związek małżeński. Uroczystość była bardzo skromna, bo i czasy nie były łatwe. Pani Krystyna miała na sobie prostą, granatową sukienkę. Małżonkowie zaprosili kilkanaście osób na niewielki poczęstunek.

Różne pasje, jeden cel

Dwoje ludzi o odmiennych poglądach, nawykach i zamiłowaniach związało się na dobre i na złe. Mimo różnych zainteresowań i pasji wzajemnie wspierali się i uzupełniali. Pani Krystyna to artystyczna dusza, kochająca muzykę i teatr. Do dziś każdego dnia gra na pianinie, które stoi w rogu salonu i ma tyle samo lat, co pani Krystyna. - Pianino pochodzi z 1924 r. Kupił je dla mnie mój ojciec - podkreśla mieszkanka Rydułtów. Z kolei pan Alojzy to umysł ścisły, człowiek o wielu pasjach. Uwielbiał fotografować, zbierał znaczki, kochał motoryzację.

Mimo że małżonkowie nie podzielali swoich pasji, to wspólnie uczestniczyli w ich realizacji. Pani Krystyna jeździła z mężem na jego ukochane zawody żużlowe, mimo że jej zdanie na ich temat brzmi: „nie interesowały mnie te zawody, bo były zbyt głośne, ale wspierałam męża i towarzyszyłam mu, bo to według mnie naturalne”. Z kolei pan Alojzy towarzyszył małżonce w wyjazdach do Bytomia czy Gliwic na widowiska operowe i operetkowe. - Łączyło się to z trudnościami w dojeździe. Przesiadki, powroty do Rybnika o północy, pociąg do Rydułtów o godz. 5.00. W zależności od pogody spędzaliśmy czas w poczekalni dworcowej lub jechaliśmy najpierw do Radlina, a stamtąd maszerowaliśmy równym krokiem do domu w Rydułtowach. Radośni i zadowoleni. Wszak byliśmy młodzi - wspominają.

Jak to się stało, że dwoje ludzi o tak różnych zainteresowaniach potrafiło się uzupełniać? Jaka jest recepta na szczęśliwe i zgodne życie? - Nie ma gotowej recepty, bo każdy człowiek jest inny - podkreślają. Kluczowe jest to, by wsłuchiwać się w drugą osobę, szanować jej zainteresowania, jej uczucia i poglądy. Nie zmieniać na siłę, ale wspierać. - Połączyło nas to, by być dla siebie wzajemnie dobrym. W naszym małżeństwie nie było przytyków, szpilek czy podejrzeń o złe zamiary. Wady i błędy, które każdy popełnia, wybaczaliśmy. Nie było „cichych dni” - twierdzą zgodnie małżonkowie.

Ukochana córka

Lata 60. były dla małżonków szczególne. Na świat przyszła ich córeczka Iwona (małżonkowie mają też jedną wnuczkę; córka i wnuczka mieszkają za granicą). - Córka Iwona ma zarówno cechy po mnie, jak i po moim mężu. Jest architektem, ale jednocześnie uwielbia sztukę - mówi pani Krystyna. W latach 60. małżonkowie mieli też pierwszy samochód. Chętnie jeździli do Wisły. Co ciekawe - ich ostatni samochód - który sprzedali stosunkowo niedawno, miał aż 35 lat, ale był w bardzo dobrym stanie. - Mechanik, który miał nad nim pieczę, ciągle pytał, kiedy go sprzedamy. No i doczekał się - uśmiechają się małżonkowie.

Życie zawodowe

Pan Alojzy pracował w branży budowlanej. Z kolei pani Krystyna była księgową, później zajmowała się domem oraz opiekowała się córką i swoją mamą. Pomagała też w pracy swojemu mężowi. - Mąż robił projekty, a ja je opisywałam. Córka również w tym uczestniczyła i chyba wtedy połknęła bakcyla, stąd architektura - podkreśla pani Krystyna.

Poza sprawami zawodowymi pan Alojzy, który ma żyłkę społecznika, udzielał się jako radny, jako ławnik oraz działał w Towarzystwie Miłośników Rydułtów. - Ja wprawdzie mniej, ale także byłam ławnikiem, a w Towarzystwie Miłośników Rydułtów byłam związana z miesięcznikiem „Kluka”. Jednakże priorytetem zawsze była służba rodzinie - mówi pani Krystyna.

Pani Krystyna w sieci

Obecnie, chociaż to pan Alojzy ma wykształcenie techniczne, z nowymi technologiami lepiej radzi sobie pani Krystyna. - Ja zatrzymałem się na suwaku logarytmicznym - żartuje pan Alojzy. Za to pani Krystyna bez najmniejszych problemów obsługuje komputer, korzysta z internetu oraz posyła córce i wnuczce krótkie wiadomości smarfonem. Jak trzeba, to wynajdzie w sieci jakiś przepis na smaczne i zdrowe danie, bo - co podkreśla jej mąż - świetnie gotuje. Magdalena Kulok