Nowi księża

Potrzeba dziś dużej odwagi, by wejść na drogę kapłaństwa. Nazywano księży „czcigodnych” i „przewielebnych”, dziś zgoła inne tytuły i przymiotniki przylgnęły do nich, im dosadniejsze i bardziej wulgarne, tym więcej oklasków od hejterów. Nieco zasłużyliśmy na to, choć wspólny worek dla wszystkich jest krzywdzący, zbiorowa odpowiedzialność nigdy nie bywa sprawiedliwa.

„Odwagi, Jam zwyciężył świat” – podnosi na duchu zalęknionych uczniów Pan Jezus, sam wyśmiewany i opluty. „Nie bój się, Ja jestem z tobą” – dodaje otuchy św. Pawłowi w więzieniu.

Ja jestem wdzięczny Bogu, że w mojej młodości spotkałem tylko dobrych, ofiarnych księży, którzy nawet teraz, w starości, stanowią dla mnie wzór. Z mojego grona ministranckiego wyszło trzech kapłanów, niemała w tym zasługa proboszcza mej rodzinnej parafii.

Ubywa kleryków w seminariach duchownych, zmniejsza się liczba nowo przyjętych alumnów. Czy jest mniej powołanych przez Boga? Czy Jezus zapomniał o swym Kościele i nie wzywa nowych apostołów? Może nie tyle jest mniej powołanych, ile mniej jest przyjętych wezwań, mniej owej pozytywnej, śmiałej odpowiedzi: „Tak, Panie – adsum – oto jestem; przecież mnie wezwałeś”. Jest dziś więcej młodzieńców podobnych do ich rówieśnika z Ewangelii, który zachęcony przez Pana, by opuścił wszystko i poszedł za Nim, odwrócił się ze smutkiem, „miał bowiem wiele majętności” i nie było go stać, by je pozostawić. Dziś wabią możliwości robienia innej kariery niż jako duchownego.

Jednak nadal ogarnia radość i duma parafię, w której są prymicje. Ludzie znają nowego kapłana z bliska, wiedzą, że ich młody parafianin nie ma nic wspólnego z obrazem kapłana wytworzonego przez filmy i internet, że nie jest pijakiem czy chciwcem, ani zboczeńcem. Najczęściej znają go jako ministranta przy ołtarzu, zaprawionego już w służbie Bożej od młodości.

8 czerwca, w przeddzień uroczystości Zesłania Ducha Świętego, przyjmie święcenia kapłańskie dziesięciu diakonów z diecezji opolskiej. Jest wśród nich jeden raciborzanin z parafii św. Mikołaja oraz jeden z parafii w Pietrowicach Wielkich.

Ks. Rafał Kurek

Urodził się 26 lutego 1993 r. w Raciborzu, uczęszczał do Szkoły Podstawowej nr 8 na Starej Wsi, a średnie wykształcenie zdobył w Technikum Mechanicznym na Ostrogu. Był ministrantem od I Komunii Św. aż do wstąpienia do Seminarium Duchownego w Opolu. Mówi, że bliskość kapłanów, ich przykład i zaangażowanie były jego główną inspiracją do odkrycia powołania kapłańskiego u siebie.

Praktykę jako diakon odbył w kościele św. Mikołaja w Krapkowicach. Prymicje swoje odprawi w rodzinnym kościele starowiejskim św. Mikołaja w niedzielę Zielonych Świąt 9 czerwca o godz. 10.30.

Ks. Mateusz Zajdel

Urodził się 24 maja 1993 r. Do szkoły podstawowej chodził w Pietrowicach Wielkich, a maturę zdał, podobnie jak ks. Kurek, w Technikum Mechanicznym na Ostrogu.

– Nie miałem jakiegoś szczególnego momentu, który by decydował o moim powołaniu – mówi o sobie – po prostu czułem, że Bóg mnie wybrał, a ja się temu powołaniu podporządkowałem. Praktykę diakonatu odbył w parafii Bożego Ciała w Oleśnie. Swe prymicje odprawi w kościele pw. św. Wita, Modesta i Krescencji w Pietrowicach Wielkich w dniu Zielonych Świąt 9 czerwca o godz. 11.00.

Kilka tygodni wcześniej, 4 maja, dwóch młodych raciborzan otrzymało święcenia diakonatu. Mamy zatem nadzieję, że za rok znów będziemy mieli dwóch prymicjantów: jednego na Ostrogu, drugiego w parafii Matki Bożej.

Diakon Marcin Jaśkowski

Urodził sie 22 stycznia 1994 r. w Raciborzu. Do szkoły podstawowej chodził w Raciborzu na Ostrogu, następnie do Gimnazjum nr 2 im. Czesława Miłosza również na Ostrogu. Średnie wykształcenie zdobył w Technikum Ekonomicznym. 

– Ministrantem nie byłem – mówi o sobie. – W mojej służbie kapłańskiej (diakonackiej) chcę być autentycznym świadkiem Chrystusa, który każdego dnia promieniuje Bożą obecnością, przyciągając ludzi do żywego Boga i Kościoła. Chcę pomagać innym w przeżywaniu ich wiary, doprowadzając do pięknego i fascynującego spotkania Boga z człowiekiem w sakramentach świętych. Droga kapłańskiego życia, na którą, jak głęboko wierzę i ufam, powołuje mnie Pan, jest także dla mnie drogą mojego własnego uświęcenia.

Diakon Dawid Halfar

Urodził się w Raciborzu 19 września 1995 roku. Uczył się kolejno w Szkole Podstawowej nr 15, potem w Gimnazjum nr 1 i w Liceum Ogólnokształcącym nr 2. Ministrantem został zaraz po pierwszej komunii świętej. Mówi o programie swego przyszłego kapłaństwa: – Dla mnie najważniejsza w przyszłej służbie kapłańskiej jest postawa służby wobec drugiego człowieka oraz miłość i dobroć wobec innych, która może świadczyć o Chrystusie daleko bardziej niż słowa.

Otaczajmy kapłanów modlitwą

Za kapłanów trzeba się modlić! Jaki lud, tacy kapłani, i odwrotnie. Do wszystkich pokus, które zagrażały kapłanowi, dochodzi dziś pokusa zniechęcenia. Brak odzewu, chłód otoczenia, małe owoce pracy, podcinają skrzydła.

Są jednak także liczne dusze wspierające swą modlitwą pracę kapłanów. Istnieją tzw. Margaretki, czyli małe, siedmioosobowe wspólnoty, które omadlają jednego, wybranego kapłana; w każdym dniu tygodnia czyni to inna osoba. Otaczają go swym wstawiennictwem jak białe płatki żółty środek margaretki.

Warto też przypomnieć mądre zalecenie dawnego kardynała wrocławskiego Adolfa Bertrama: „Żyjmy w naszych rodzinach tak, aby mogło wyjść z nich powołanie. Czy naprawdę z naszego domu wyjdzie kapłan lub siostra zakonna, pozostawmy Panu Bogu, ale żyjmy tak, aby mogło zrodzić się powołanie wśród nas, abyśmy wołaniu Bożemu nie stawiali przeszkody”