125. rocznica urodzin Wielkiego Syna Ziemi Raciborskiej

Przyszedł na świat 1 maja 1894 r. w rodzinie Franciszka Kocura i Augustyny z domu Grund. Ojciec Adama był z zawodu kupcem. Odegrał bardzo ważną rolę w organizacji życia społecznego, gospodarczego i politycznego, nie tylko w dawnym powiecie raciborskim. Przez wiele lat był członkiem rady nadzorczej polskiego Banku Ludowego. Był też współzałożycielem Domu Polskiego „Strzecha” w Raciborzu.

Od szkoły do armii

Razem z czwórką swojego rodzeństwa młody Adam Kocur wyniósł z domu rodzinnego staranne wychowanie, znajomość pięknej polszczyzny i zamiłowanie do wiedzy. Po ukończeniu szkoły ludowej w Kuźni Raciborskiej kontynuował naukę w raciborskim gimnazjum humanistycznym i tutaj w 1913 roku uzyskał świadectwo dojrzałości. Zaraz potem rozpoczął studia teologiczne na Uniwersytecie Wrocławskim. Wstąpił do Związku Akademików Górnoślązaków – organizacji, która wychowała wielu wspaniałych ludzi. Wybuchła jednak I Wojna Światowa i studenta Adama wcielono do armii pruskiej. Rzucano nim na różne fronty.

Doktor z „jagiellonki”

Skończyła się wojna, ale nie skończyły się gorące lata rewolucyjnych i wolnościowych zrywów w Europie. Zrodziła się nadzieja na wskrzeszenie dawnej wielkości Polski. Adam pospieszył na pomoc powstańcom wielkopolskim. Potem walczył w powstaniach śląskich, pełniąc różne funkcje dowódcze w rejonie Katowic. Włączył się do budowy pokojowego życia w polskich Katowicach. Nadal się uczył. Skończył studia prawnicze z tytułem doktora na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1928 – 1939 pełnił funkcję prezydenta Katowic, którą przejął od swojego rodaka, także kuźnianina Alfonsa Górnika. Ale obok pracy zawodowej przyjął na siebie wiele obowiązków społecznych. Był m.in. prezesem Śląskiego Klubu Narciarskiego, członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk na Śląsku, prezesem Związku Gmin Śląskich.

Kapłańskie powołanie

Po napaści Hitlera na Polskę otrzymał zadanie ewakuowania siebie i swojego biura. I znowu rozpoczął się długotrwały tułaczy szlak. Lublin – Lwów – Kołomyja – Rumunia – Węgry – Francja. Wstąpił do wojska polskiego i walczył w obronie Francji. A kiedy padł i ten kraj, dr major A. Kocur walczył w obronie Anglii. Wdzięczni wyspiarze odznaczyli go za to dwukrotnie. Choć długa, skończyła się jednak i II wojna światowa. Rezerwista Kocur wznowił studia, tym razem ekonomiczne. Ale miało się spełnić kapłańskie powołanie. Rzucił ekonomię dla teologii na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. 22 grudnia 1951 r. 57-letni doktor prawa, major, tułacz otrzymał święcenia kapłańskie i odprawił mszę świętą prymicyjną w polskim kościele p.w. św. Stanisława w Rzymie. Myślał o powrocie do swojej Kuźni, do Katowic, do Polski. Ale w ojczyźnie panował już nowy, socjalistyczny ustrój. Na rozkaz J. Stalina wszędzie węszyli za wrogiem i zamykali granice przed dawnymi urzędnikami. Ks. Adam został kapelanem polskiej emigracji w Bawarii, a potem we Frankfurcie nad Menem kanclerzem kurii biskupiej do spraw Polaków. Umarł po nieuleczalnej chorobie (białaczka) 12 stycznia 1965 r. Spoczął na obczyźnie we Frankfurcie n. Menem.

Jan Kluska