Właściwy tynk

Materiał, z jakiego wykonano ściany i sufit, ma kluczowe znaczenie dla wyboru odpowiedniego tynku. Podłoże i tynk muszą „współgrać”. Na przykład, materiał o podwyższonej izolacyjności, w pana przypadku gazobeton, najlepiej pokryć tynkiem o podobnych właściwościach. Uwagę zwracać też trzeba na indywidualne cechy podłoża: na ile jest ono równe i gładkie, jaką ma przyczepność.

 

Zarówno do otynkowania sufitu wykonanego z bloczków keramzytowych, jak i ścian ceglanych, posłużyć może zaprawa tynkarska Atlas, typowa zaprawa cementowa do wykonywania tynków tradycyjnych. W skład zaprawy wchodzi kruszywo o różnym stopniu uziarnienia, cement oraz dodatki nadające urabialność i plastyczność. Można ją układać w warstwie o grubości 6–30 mm. Sposób wykończenia powierzchni zależy od żądanej kategorii tynku. Jeśli potraktujemy tynk jako ostateczne wykończenie powierzchni ściany, pożądane będzie wygładzenie go np. gładzią gipsową. Tynk należy wykonywać dwuwarstwowo. Pierwszym etapem jest wykonanie obrzutki wstępnej, a po jej związaniu – ale jeszcze przed stwardnieniem – wykonuje się tzw. narzut wierzchni, następnie trzeba zebrać nadmiar zaprawy i przystąpić do zacierania tynku na gładko.

 

Na ścianę z gazobetonu zastosować można Atlas KB-Tynk. Składające się na tę zaprawę komponenty zapewniają jej wysoką izolacyjność, a zarazem paroprzepuszczalność, zbliżoną do tej, która cechuje gazobeton. Grubość warstwy może wynosić od 2 do 8 mm. W razie potrzeby wykonania grubszej warstwy tynk ten nakłada się dwuwarstwowo, z zastosowaniem przerwy technologicznej. W tym przypadku łączna grubość tynku nie powinna przekroczyć 15 mm.

 

 

Można także pójść „w stronę ekologii” – zastosować tynki gipsowe. Do wyboru są na przykład wyroby Nowej Doliny Nidy: „Tempo” i „Sprint”. Oba oparte są na naturalnym gipsie. „Tempo”, jako cięższy, nadaje się wyłącznie na ściany. Lżejszym „Sprintem” otynkować można także sufit.

 

Oczywiście, przed zastosowaniem każdego z nich należy odpowiednio przygotować podłoże. Musi ono być stabilne, niechłonne, oczyszczone z resztek brudu i kurzu oraz nie związanych i luźnych części, mogących osłabić przyczepność mas tynkarskich, a także dobrze zagruntowane.

 

Dzięki tynkom tradycyjnym, w zależności od potrzeb, można uzyskać powierzchnię o różnym stopniu gładkości, który w języku technicznym określony jest kategoriami od 0 do IV.

 

Do ostatecznego wykończenia powierzchni ścian i sufitów można użyć gładzi gipsowych, takich jak Gipsar Uni, Gipsar Max, Gipsar Perfekt lub Gipsar Uniplast. Położenie gładzi wymaga jednak odczekania co najmniej 28 dni, by tynk mógł należycie związać się z podłożem oraz wyschnąć.

 

Anna Dydycz, Atlas