Porady z branży - Tynki z ziarenkami

Tynki mozaikowe należą do grupy tynków cienkowarstwowych. Ich struktura składa się z dwóch elementów – kruszywa (najczęściej kwarcowego, o kolorze naturalnym lub barwionym) oraz żywicy, stanowiącej w tym układzie spoiwo. Ważną zaletą tynków mozaikowych jest ich niezwykle bogata paleta zestawów kolorystycznych.

 

 

O ile nie ma w zasadzie dla tynków mozaikowych ograniczeń kolorystycznych, to istnieją ograniczenia, dotyczące podłoża. Ważne jest przede wszystkim, by podłoże pod tynk miało charakter mineralny, czyli wykonane było z tradycyjnych tynków cementowych lub cementowo-wapiennych. Może je stanowić również ściana betonowa lub warstwa zbrojona w bezspoinowych systemach ociepleń. Odpowiednim podłożem dla tynków mozaikowych, układanych wewnątrz, mogą być również płyty gipsowo-kartonowe.

 

Podłoże musi być równe. Ze względu na „cienkowarstwowość” tynku, nakładanie go na nierówne powierzchnie uniemożliwi osiągnięcie oczekiwanej gładkości, a i po kieszeni inwestorskiej uderzyć może (konieczność wykonania grubszej warstwy). Jakość podłoża ważna jest też dla trwałości tynku. Ułożenie mozaiki na starej i osypującej się warstwie czegoś, co kiedyś można było nazwać wyprawą tynkarską, nie wróży niczego dobrego w perspektywie kolejnych lat.

 

Pamiętajmy, by usunąć wszelkie stare powłoki malarskie i tynkarskie, a następnie zagruntować podłoże emulsją Atlas Uni Grunt. Jeśli na ścianie występują nierówności i ubytki, należy je wypełnić zaprawą wyrównującą Atlas lub zaprawą szpachlową Atlas Rekord. Przed nakładaniem tynku mozaikowego, bez względu na rodzaj podłoża, trzeba wykonać techniką malarską podkład z tynku podkładowego Atlas Cerplast.

 

Na cokoły i klatki

 

Tynki mozaikowe nie są tanie. Dlatego też nie warto stosować ich na całych powierzchniach elewacji, zwłaszcza tam, gdzie równie dobrze sprawdzą się np. tańsze tynki mineralne. Mozaiki idealnie nadają się natomiast na cokoły budynków lub inne ozdobne fragmenty elewacji (np. powierzchnie wokół ościeży, ściany balkonów lub loggii). Bardzo często używa się ich do wykańczania powierzchni murów okalających domki jednorodzinne.

 

Tynki mozaikowe, stosowane wewnątrz, z powodzeniem zastępują tradycyjne lamperie, znane z korytarzy i klatek schodowych budynków. Stanowią również idealny materiał do dekorowania ścian pomieszczeń mieszkalnych, łazienek bądź kuchni. Tynki mozaikowe ze względu na zastosowane kruszywo bardzo dobrze komponują się z płytkami ceramicznymi i kamiennymi. Ich dekoracyjny charakter i różnorodność barw daje ludziom z wyobraźnią olbrzymią możliwość niekonwencjonalnych rozwiązań.
#nowastrona#
Nakładanie tynków mozaikowych nie jest trudne. Wystarczy mieć równe podłoże, pacę stalową i trochę zdolności manualnych. Samo przygotowanie tynku polega jedynie na otwarciu wiadra i przemieszaniu jego zawartości. Nie należy się załamywać, gdy po otwarciu pojemnika, w jego wnętrzu nie będzie wymarzonego koloru, np. żółto-czerwonego, tylko klejąca masa w kolorze sinym. Tak ma być! Tynk nabiera kolorów dopiero po wyschnięciu żywicy.

 

Bądźmy więc przygotowani na to, że na ścianę nakładamy siną masę. I jeśli nie chcemy, by ta sina masa powracała na naszą elewację przy każdym większym deszczu, musimy prowadzić prace w sprzyjających warunkach atmosferycznych. Optymalne warunki to brak opadów i wiatru oraz temperatura podłoża i otoczenia około +15°C w trakcie kolejnych dwóch dni i nocy od nałożenia tynku na ścianę. Oczywiście, przedział temperatur, w których można pracować, jest dużo większy, ale nieprzekraczalne jego wartości to z reguły od +5°C do +25°C.

 

Tynk mozaikowy nakładamy ręcznie lub natryskowo. Do natryskowego nakładania zdecydowanie należy zaprosić fachowca z odpowiednim sprzętem (ważna jest średnica dyszy). W przypadku bardziej popularnych technik ręcznych, praca przypomina nieco wykonywanie gładzi gipsowych. Niewielką porcję materiału wyjmujemy z wiadra łopatką i nakładamy ją na pacę stalową wzdłuż jej dłuższej krawędzi. Następnie naciągamy tynk na ścianę, tworząc warstwę o grubości kruszywa i gładzimy ją tą samą pacą. W trakcie zagładzania ściągamy nadmiar materiału i wrzucamy z powrotem do wiadra. Gładzenie tynku musi być prowadzone równomiernie, cały czas w tym samym kierunku.

 

Tynk nakładamy, unikając przerw w pracy. Nie wolno bowiem dopuścić do zaschnięcia zagładzonej powierzchni przed nałożeniem tynku na dalszą część ściany. W przeciwnym wypadku krawędź tego połączenia będzie widoczna.

 

Piotr Idzikowski GRUPA ATLAS